Μιχάλης Μιχαηλίδης
Μόλις χθες, πήγαμε και πάλι στον κτηνίατρο. Αυτή τη φορά την ενοχλούσε κάτι στο αυτί. Μετά δυσκολίας, λόγω πόνου, η γιατρός έβγαλε από το αυτί της δύο μεγάλα ξερά χόρτα, άγανα ή «αλουποκίτες» όπως τα λέμε στην Κύπρο. Μετά που την πήραμε από το ξενοδοχείο το πρωί της Τρίτης, όπου έμεινε για μερικές μέρες το Πάσχα μιας και απουσιάζαμε, τίναζε επίμονα το κεφάλι της και έξυνε τα αυτιά της. Ευτυχώς το προλάβαμε νωρίς, όπως με ενημέρωσε η κτηνίατρος, αν και τη ρήξη τυμπάνου δεν τη γλυτώσαμε, οπότε για τις επόμενες δέκα μέρες το αντιβιοτικό-αντιφλεγμονώδες φάρμακο είναι must.
Ο λόγος που το κάνω θέμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι γιατί η κτηνίατρος με ενημέρωσε πως καθημερινά αυτή την περίοδο έχουν τέτοια περιστατικά, με τα άγανα να εισχωρούν σε αυτιά, μάτια, πόδια, μύτη και δέρμα. Χρειάζεται προσοχή κατά τη διάρκεια της βόλτας, έτσι ώστε οι σκύλοι να αποφεύγουν σημεία με πολλά χόρτα, καθ’ ότι μια τέτοια περιπέτεια μπορεί να αποδειχτεί πολύ επώδυνη.
Κάτι άλλο σημαντικό που έμαθα από τον κτηνίατρο πριν από μερικούς μήνες είναι πως αρκετοί από τους τραυματισμούς των σκύλων προκύπτουν στα πάρκα σκύλων. Και αυτό το έμαθα με τον πιο λάθος τρόπο, έπειτα που ένας σκύλος δάγκωσε τη Soul στο αυτί, μέσα στο πάρκο της Λακατάμιας. Ευτυχώς όχι πολύ, μιας και προλάβαμε έγκαιρα να τους χωρίσουμε. Για να είμαι ειλικρινής, στο εν λόγω πάρκο, για όσο καιρό πήγαινα (πλέον έχω μειώσει τις επισκέψεις στο απειροελάχιστο), έτυχε σε διάφορες συζητήσεις να ακούσω αρκετές ιστορίες. Μέχρι και για σκύλο που είχε σκοτώσει άλλο σκύλο εντός του πάρκου έμαθα... Όλα αυτά δεν τα γράφω για να δαιμονοποιήσω τα πάρκα, αλλά περισσότερο για ενημέρωση και για να επιστήσω την προσοχή και να πω ότι χρειάζεται όλοι να είμαστε πιο προσεκτικοί με τα κατοικίδιά μας. Καλό είναι πριν μπούμε σε ένα πάρκο, ή ακόμα και κατά τη διάρκεια που είμαστε εκεί, να έχουμε ορθάνοικτα μάτια και να «μετρούμε» συμπεριφορές -κυρίως των ιδιοκτητών τις συμπεριφορές.
Κατά τ’ άλλα, πέραν από αυτά που προανέφερα, απολαμβάνω πολύ τις βόλτες στο γραμμικό, αλλά και τις αντιδράσεις των περαστικών όποτε μας βλέπουν. Η άγνοια και η λάθος εντύπωση που έχουν οι πλείστοι για τους σκύλους, ενδεχομένως και για κάποιες ράτσες όπως η δική μας (η Soul είναι American Staffordshire) τους κάνει να «κουμπώνονται», να βλέπουν καχύποπτα ή ακόμα και να αλλάζουν δρόμο. «Δακκάνει;», «είναι επιθετική;», «είναι φιλική;», είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που συχνά μου κάνουν, όταν και εφόσον δεν αλλάξουν διαδρομή βλέποντάς μας. Εγώ χαμογελώ, η Soul μη δίνοντας καμιά σημασία συνεχίζει να «σνιφάρει» μυρωδιές και ενίοτε μπορεί να προκύψει και καμιά συζήτηση ότι ένας σκύλος δεν μπορεί να είναι επικίνδυνος απλώς και μόνο γιατί ανήκει σε συγκεκριμένη ράτσα. Δεν τους θεωρώ παράλογους ή υπερβολικούς που ρωτούν ή που φοβούνται… Καλό είναι να είμαστε λίγο καχύποπτοι, όπως επίσης όμως καλό είναι να ενημερωνόμαστε για τέτοια θέματα και να μη μένουμε στις λάθος αναφορές που έχουμε και στα λάθος στερεότυπα που έχουμε δημιουργήσει.
Δεν υπάρχουν επικίνδυνες ράτσες, παρά μόνο ασυνείδητοι και αφελείς ιδιοκτήτες. Ιδιοκτήτες για παράδειγμα που ενώ ξέρουν ότι οι σκύλοι τους για οποιονδήποτε λόγο επιδεικνύουν επιθετική συμπεριφορά, εντούτοις επιμένουν να πηγαίνουν στο πάρκο και να τους ελευθερώνουν από το λουρί. Ή ιδιοκτήτες που ποτέ δεν κυκλοφορούν με σακουλάκια και άρα αφήνουν ίχνη στο πέρασμά τους. Από αυτούς θα πρέπει μάλλον να φοβόμαστε, όχι από τους σκύλους.
